A GALAXIA MÁIS LUMINOSA

Mediante observacións do telescopio espacial de infrarroxos WISE da NASA, acábase de identificar a galaxia máis luminosa das coñecidas. Bautizada co nome WISE J224607, posúe unha luminosidade equivalente a máis de 30 billóns de soles e, no seu centro, atópase un burato negro de máis de mil millóns de masas solares. Os astrónomos non comprenden cómo se puido formar un burato negro tan grande e tan rápidamente pouco despois do Big Bang.

O telescopio espacial WISE (Wide-Field Infrared Survey Explorer) de NASA realizou no ano 2010 unha exploración complexa do ceo en varias bandas de infrarroxo. Agora un equipo internacional de astrónomos encabezado polo investigador postdoctoral Chao-Wei Tsai, identificou nestos datos unha ventena de galaxias verdadeiramente excepcionales.
O récord deste conxunto de galaxias osténtao a denominada WISE J224607, cunha luminosidade equivalente á de 349 billóns de soles. Trñatase dunha galaxia miles de veces máis luminosa que a Vía Láctea. Sen embargo, moi posiblemente esta galaxia de brillo extremo ten dimensións máis reducidas que as da nosa galaxia, e unha boa parte da súa masa está concentrada nun burato negro central cuxa masa supera en mil millóns a do Sol.
O noventa e nove por cento da luminosidade desta galaxia colosal chéganos en forma de radiación infravermella. Esta luminosidade ocasiónase en gran medida nas proximidades do burato negro central. O gas que é arrastrado ata alí polo intensísimo campo gravitatorio quéntase por riba de varios miles de graos e emite radiación no visible, no ultravioleta e en raios X. Pero esta radiación que surxe da zona central é atrapada polo pó que se atopa arredor, e na propia galaxia, para ser remitida como luz infravermella.

ATÓPANSE DEPÓSITOS DE VIDRO EN CRÁTERES MARCIÁNS.

Os restos de cristais no planeta vermello poderían proporcionar pistas sobre a súa vida pasada.

O orbitador marcián da nasa, MRO, detectou depósitos de vidro dentro dos cráteres de impacto de Marte. Aínda que estas depresións se forman no calor abrasador dun impacto violento, poden proporcionar pistas sobre vida pasada no planeta vermello.
Un estudo elaborado en 2014 dirixido polo científico Peter Schultz, atopou na Terra moléculas orgánicas e materia vexetal sepultadas en vidro. Eran o resultado dun impacto ocorrido fai millóns de anos en Arxentina. Schultz suxeriu que procesos similares poderían preservar signos de vida en Marte se estaban presentes no momento do impacto.

Investigadores da axencia estaounidense quixeron probar que esto era posible e quixeron coñecer o "vidro de impacto" en Marte. Trátase dun traballo publicado en "Geology".
Un dos autores, Kevin Cannon, señalou que existen "grandes depósitos de vidro" en varios cráteres antigos. Para o traballo foron escollendo depósitos vidrosos e identificando os materiais e tipos de rocha de forma remota. Os científicos mediron os espectros da luz reflexada pola superficie do planeta, aínda que un vidro de impacto non ten unha sinal espectral moi forte.

"O vidro tende a ser espectralmente soso ou débilmente expresivo, polo que as súas sinais tenden a ser abrumados por trozos de rocha que se mesturan con el", apuntou o investigador. Sin embargo, o equipo atopou unha maneira de burlarse desa sinal.

Traballo no laboratorio e no espazo

Nun laboratorio, mesturaron pós cunha composición similar á das rochas marcianas, e, mediante un forno, utilizáronas para formar vidro. A continuación, mediron a sinal espectral do vidro.
Unha vez a tiñan, utilizouse un algoritmo para seleccionar sinais nos datos do Espectrómetro de Imaxes de Recoñecemento Compacto de MRO, que era o "investigador principal adxunto".
Así foi como os depósitos se acharon en varios picos centrales nos cráteres de Marte, en montículos escarpados que a miúdo se forman no centro dun cráter durante un gran impacto. Os expertos sinalan que o feito de que os depósitos se achen nos picos centrais é un bo indicador de que teñen orixe de impacto.
Un dos cráteres que conteñen vidro, chamado Hargraves, atópase preto do canal de NNili Fossae e ten arredor de 650 kilómetros de lonxitude. A rexión é un dos lugares de aterrizaxe que se baraxan para o futuro rover da NASA en Marte para 2020.

O impacto do cambio climático na biodiversidade

Según un estudio recente publicado na revista "Science", o cambio climático que sufre o noso planeta inflúe a gran escala na nosa biodiversidade. Tal é a magnitude dos cambios que estimase que 1 de cada 6 especies están condenadas a extinción. Este é un recopilatorio de medias de tasas de extinción mundial (131) levada a cabo polo biólogo Mark Urban, da Universidade de Connecticut (Estados Unidos) , que determinan os factores que confluien na extinción das especies.

O estudio non sólo da datos sobre que o cambio climático afecta os tránsitos naturais das especies, sino que acelera estes procesos de cambios na biodiversidade. Tivéronse en conta datos como as características específicas de cada rexión e especie, que inflúen na predicción do risco de extinción, e creen que o citado antes sobre o aumento da temperatura, vai ser o factor que máis influa na desaparición das especies.

Pero non sólo a emisión de gases invernadoiro ou o cambio climático afecta os cambios na biodiversidade, tamén hai outros factores que están aparte dos sistemas predictivos naturais de extinción de especies, e que os biólogos non son quen de dar resposta a preguntas como, ¿con qué rápidez perdése a biodiversidade?, ¿outros factores de cambio global, como as especies invasoras, exacerban os impactos do cambio climático?, ¿poden as interaccións entre especies magnificar ou o contrario, minimizar a pérdida de biodiversidade polo cambio climático?

Quedan moitas incertidumbres, pero os biólogos seguirán traballando para mellorar as prediccións de
cambio nas especies, con datos adicionales e a inclusión de variables, e con estratexias para mitigar os danos do efecto invernadoiro, porque sinon, como di Urban, "estaremos condenados a ver estes cambios antes de tempo".

Fonte: ABC CIENCIA

Astrónomos aficionados captan unha misteriosa nube sobre Marte.

No ano 2012 uns astrónomos aficionados tomaron imaxes dunha misteriosa nube no borde do disco de Marte, que se puido ver durante dez días e dicían que alcanzou uns 200-250 km sobre a superficie, pero datos mais actuas sobre investigacións que se publicaron na revista Nature recoñecen que tiña 500 km de extensión horizontal determinando o seu brillo en diferentes lonxitudes de onda. 

Sobre a superficie de Marte os ventos arrastran e elevan  o pó dende a superficie ata os 50 kilómetros de altura. No seu seno fórmanse delgadas nubes de cristaliños de xeo e dióxido de carbono, o principal compoñente da atmosfera marciana, que en ocasións alcanzan, como máximo, alturas duns 100 kilómetros. As naves espaciales que orbitan o planeta recolleron o proceso.